Дауысымды сәл көтеріп бес жастағы жиен ініме:
– Арман, ұйықта! – дедім.
– Ойыныма кедергі болдың, сөйлемеші!
– Жарайды, үндемеймін! Үлкейгенде атам сияқ­ты ақылды боламын!
Менің сөзіме құлақ түргенін байқап қыр көр­сетіп, теріс қарап, үндемей қалдым. Арман тез арада ойыншықтарын жинап, бетімнен сүйіп, өлеңдете жөнелді:
– Альфия «атамдай ақылды болам» деп неге айт­тың, біздің атамыз қандай адам, айтып бер­ші.
– Айтамын, егер сен төсекке жатсаң!
– Болды, жаттым.
– Ендеше мұқият тыңда!
Мен нағашы атам туралы айта бастадым:
– Біз­дің атамыз – Садықов Ақас Садуұлы – Қы­тайда туған. Ол ата-анасынан ерте қалып, жалғыз өскен. Сондықтан да ол қандай қиын­шылық болса да өзі көтеруге үйреніп, қандай тығырыққа тірелсе да жол тауып шыға білген. Табанды болған. 21 жасында қазақ, араб, қы­тай және ұйғыр тілдерін жетік меңгеріп, көп оқы­ған. Соның арқасында қытайда шыққан га­зеттің редакциясында 8 жыл жұмыс істеді, со­дан соң әжемді кездестірді.
Арман ұйық­тап қал­ған шығар деп мен әңгімемді шорт үздім.
– Әрi қарай неге айтпайсың? Біз қазір Қа­зақстанда тұрамыз ғой, атамыз бұл жаққа қа­шан келді? Мен ұйықтаған жоқпын, айтшы, – деді Арман. Даусынан еркелігімен қоса әң­гімені тыңдағысы келген шын ықылас аң­ғары­лады.
Атам туралы әңгімемді әрі қарай жал­ғадым:
– Атам отау құрған соң әжем екеуі Қазақ­стан­ға көшіп келді. Елге оралған соң «Социа­лис­тік Қазақстан» газетінде жұмыс істей бастады. Өз жұмысына үлкен жауапкершілікпен қарады. Сол үшін де әріптестері арасында өте сыйлы болды.
Қытай елі берген білімді Кеңес өкіметі қа­былдамағандықтан, 43 жасында КазГУ-дың журналистика факультетін бітіріп, осы салада көп еңбек етті. 1968 жылы Қазақ Кеңес энцик­лопедиясына жұмыс істеуге шақырды. Білесің бе, ол бас ғылыми редактор болған. Сөредегі 12 томдық кітапты көрдің ғой?
Армантай үн қатпастан маған қарады.
– Осы кітаптардың барлығы атамыздың басқаруымен шыға­рылған. Ол осы кітаптарды шығаруға 27 жыл өмірін сарп еткен. Сенің үлкен нағашы атаң бүкіл өмірін осы салаға арнаған. Әлі күнге дейін бірде-бір жаңа басылымды жібермей, әрбір мақаланы қадағалап оқиды. Мен өз атамды мақтан тұтамын! Үлкейгенде мен де алғыр боламын.
Ұйқыға кеткен Арманның пысылы менің әңгімемді тоқтатты.
– Мен ұйықтап жатқан жоқпын, ойланып жатырмын.
– Не туралы ойлап жатырсың?
– Мен де үлкен нағашы атам сияқты боламын! – деді де сәл үнсіз қалды. Содан соң:
– Альфия! Сен ертең атаға барасың ба? – деп сұрады.
– Иә, барамын, соңғы кезде денсаулығы болмай жүр, жаңа газеттер апарып беремін.
– Мынаны бере салшы, – деп Арман қо­лы­ма бір нәрсе ұстатты. Не екенін анықтайын деп, жарықты қосып ем, жиенімнің ең жақсы кө­ретін ойыншығы –тасбақа екен.
– Тасбақаңды қиясың ба? – сол сәт таңда­ны­сымды жасыра алмаған едім.
–Иә, мұны атам қолынан тастамай ұстап жүрсе, ауырмайтын болады. Сөйтіп, мен есейгенде өзінің білетінін маған үйретеді. Болды, жарықты сөндір! Мен ерте тұруым керек, атам сияқты ақылдымын ғой.
Арман осыны айтты да тәтті ұйқыға кетті. Мен үшін оның арманы да тілі сияқты тәтті болып көрінді.