ОҚЖЕТПЕС

Көк торғын Көкшетауды мұнар басқан,
Бастары көкке бойлап бұлттан асқан.
Бір шың бар етегінде тіп-тік найза
Адамзат жасағандай құйған тастан.
Сүп-сүйір бейне найза шың, құз, биік,
Төбесі кейде тұрад бұлтқа тиіп.
Қарасаң етегінен шың басына,
Тақияң жерге түсед тұрған киіп.
Тіп-тік шың көкке қарай кеткен бойлап,
Тұрғандай таусылмайтын бір ой ойлап.
Жалғыз-ақ шың басында ноқаттай боп,
Құйқылжып қалықтайды бүркіт ойнап.
Басына атсаң-дағы оғың жетпес,
Иіліп ешбір тауға тәжім етпес,
Сол шыңға жан шықпаған ұя салып,
Шаңқылдап қаршыға мен бүркіт кетпес.
Осы шың Бурабайдың жағасында,
Күнбатыс тауға кірген сағасында,
Орта жүз хан Абылай заманында,
Айтарлық бір іс бопты тағы осында...
Ертегі толып жатыр өткен-кеткен;
Өтірік-шынды әңгіме бізге жеткен.
Әйтеуір расы сол: Көкшетауды,
Ел шапқыш хан Абылай мекен еткен.
Біреулер батыр мен би, ханды мақтап,
Бұрынғы надан, шірік заңды мақтап,
Сарнайды, жыр қылады сөзін сырлап,
Бақсыдай жын шақырған сандырақтап.
Тартынбай қан төккенді батыр деген,
"Бір өзі жүз кісіге татыр" деген.
Зиянсыз момындарды шаруа баққан,
"Қолынан түк келмейтін қатын" деген.
"Хан" деген жерге тамған қанға құмар,
Дірілдеп өлім күткен жанға құмар;
Жазықсыз бейпіл жатқан елді шауып,
Типыл ғып жер күңіренткен даңға құмар.
"Би" деген сөз қуғындар арам тамақ,
Бәсеке бір-бірінен алған сабақ;
Ел жайын терең ойлап піше алмаған,
Сөз біткен қимылымен қас пен қабақ.
Көп тыңдап, көп тексердім осындайды,
Мақтарлық қылық, мінез табылмайды.
Оқушы оқып өзі баға берер
Өлеңге қостым мен де Абылайды.
Абылай орда қылған Көкшетауын,
"Аударған қонысынан талай жауын".
Бір жылы, жаздыгүні, қалмақ елін
Шаппақ боп қол жиыпты айтып сауын.
Қазақ пен қалмақ көрші заман болған,
Жылы жоқ шабысудан аман болған;
Қара күш сотқарлықпен ел бастаған.
Екі ел де аң тәрізді надан болған.
Жөнелді ханның қолы жынша шұбай;
Егей төс, мінгендері ығай-сығай.
Тыныш елге батырсынып шеру тартты,
Лек-лек боп қосындасып ыңғай сыбай.
Сайланып шыққан ірік өңкей кегей;
Сайласып мінгендері ылғи егей.
Асынып жарақтарын құнтиысып,
Аттарын тұқыртады шіреп шегей.
Шұбырып ханның қолы жүріп кетті;
Жылыдай қан ұрттауға бұрып бетті.
Жол жүріп бірнеше күн шеру тартып,
Қалмаққа бейбіт жатқан келіп жетті.
Атының құйрығы мен жалын түйіп,
Бәрі де көйлектерін сырттан киіп.
Қалмақтың ордасына үрпек шашты
Көк найза, дабыл қағып, қалды тиіп.
Ат қойды қалың әскер андағайлап,
Дүрсілі жер қозғалтып "Абылайлап".
Тыныш жатқан қалмақ елі қас қаққанша
У-шу боп шаң астыңда қалды ойбайлап.
Біреулер ысқыртады садақты атып,
Біреулер қанды қанжар жалақтатып,
Біреулер найза менен жас баланы,
Іліп ап көтереді салақтатып...
Таптады атпен басып қалмақ елін;
Қан көбік сорғалатып аттың терін.
Олжалап қыз, қатынын атқа өңгеріп.
Бауыздап алдарында еркектерін.
Қасқырдай ырылдайды күшін біліп,
Жарады жүкті әйелді ішін тіліп.
Баласын қанжарменен тілерсектен
Бір соғып керегеге кетеді іліп.
Тағы да қанды қанжар жалақтатып,
Көздерін жын соққандай алақтатып,
Кез келсе кек сақтар ер басын кесіп.
Байлайды қанжығаға салақтатып...
Әйелдің сұлуы мен жасын сайлап,
Қосақтап бір-біріне шашын байлап,
"Олжалап" қойша қағып, қан-қан болып
"Батырлар" шықты қайта топтап айдап...
Жас бала, кемпір-шалды бордай басып;
Аттарын ентелете борбайласып.
Айдалған мал-мүлік пен жас әйелдер,
"Бауырым"-дап... шуласады ойбайласып.
Хан қайтты қанға батып, елді шауып,
Шұбыртып ел күңірентіп, "олжа тауып".
"Осындай шаба берсем" - дейді Абылай,
Кетерсің бәлем қалмақ өзің де ауып".
Абылай бір жерге кеп аттан қонды,
Сол тұсқа жиып алды қалың қолды.
Желпініп аттан түсіп қалың әскер
Гуілдеп мошады бір үлкен жонды.
Абылай батырларын алды жиып,
Үлеске олжаларын салды жиып.
Сол жерде бір сұлуға талас болды:
Бере алмай біреуіне бірі қиып.
Қамалап сол сұлуға қарасыпты,
Бәрі де "мен алам" деп таласыпты.
Жолына тұтас байлап мал мен мүлкін.
Сұлуды бірі-бірінен қаласыпты.
Сұлуды өз көзімен көрмеген соң,
Көркіне көріп баға бермеген соң,
Сұлу деп жұрт айтады мен білмеймін,
Қасына Абылайдың ермеген соң.
Қалмақты шауып-шаншып қайтушылар,
Болмасын бұл сұлуға қайтып құмар?
Сол қыздың көркемдігін айта алмайды.
Бұл істі дәмдендіріп айтушылар.
Сол қыздың он жетіге келген жасы,
Оралған аш беліне қолаң шашы.
Қап-қара қарлығаштың қанатыңдай
Иілген ақ маңдайда екі қасы.
Аш белі көк шыбықтай солқылдайды,
Қолаң шаш бейне жібек толқындайды.
Батырлар сол сұлуға салыстырған -
Жалғыз-ақ аспандағы Күн мен Айды.
Қиысқан бұрын талай сый-сияқты
Сұлуды бір-біріне қиыспапты.
Жолдасын бір қыз үшін қалың әскер,
Дуласып, кең далаға сиыспапты.
Сұңқардың баласындай торға түскен,
Құланның құлынындай орға түскен;
Тұткын қыз жауларына жаутаңдайды,
Киіктің лағындай қолға түскен.
Сөзбененен бірін-бірі жеңісе алмай,
Жолдасып ынтымаққа келісе алмай;
Аттанды қалың әскер гүжілдесіп,
Сұлуды бір-біріне берісе алмай.
Жеткенше соныменен Көкшетауға,
Алаламай бір-бірінен сұрап сауға.
Қалың қол Бурабайдың сағасына
Кеп қонды, бітім кылмақ талас дауға.
Түбектей айнала тау - берік қорған.
Қаптаған тау мен тасты қап-қара орман.
Бурабай жағасында Оқ жетпес шың,
Жағалай сол жерге кеп әскер қонған.
Тілдесіп таумен аспан сүйіседі.
Сәлем қып бұлттар басын иіседі.
Қиырдан келген қалқып түрлі бұлттар,
Бас қосып тау төсінде түйіседі.
Қалың қол шомылысып күміс суға,
Өздерін, аттарын да шомып жуған.
Тігісіп шатырларын тыныққан соң.
Таласты айналдырды үлкен шуға.
Жаутандап тұтқын қыздар жауларына,
Елеңдеп құлақ салып дауларына;
Бәнде боп қасіретпен қарасады
Матаған қол-аяқта бауларына.
Желбіреп алқа-қотан шатырлары;
Айтысып сұлу үшін жатыр бәрі.
Абылай көк шалғынға кілем төсеп,
Әмірмен жинап алды батырларын.
- Батырлар, бәріңізде олжа толық.
Әмісе оң болғай да біздің жорық.
Жүрмендер жамандасып өкпе сақтап,
Себебі олжадағы бір қыз болып.
Бұл талас түсті менің қаруыма,
Қайтсеңде көнесіндер балауыма.
Бәрінді көріп өзі тандау қылсын,
Бұйырдым "тұтқын қыздың қалауына".
Батырлар түрегелді "алдиярлап",
Тізіліп тұтқын қызға болды бармақ.
Тұтқын қыз кімді тандау қалау қылса,
Сұлуды қатын қылып сол болды алмақ.
Жіберді қызға Абылай "барып кел" деп,
"Немесе өз алдыма алып кел" деп.
"Біреуін батырлардың тандау қылар,
Ұқтырып құлағына салып кел" деп.
Батырлар талас сөзді қойып енді,
Тұрысты тәуекелге буып белді.
Жіберген Абылайдың жігіттері,
Ортаға тұтқын қызды алып келді.
Аш белі көк шыбықша майысқандай.
Ашаң жүз ақ шапақтап атқан тандай,
Үзілген қызғалдақтай өңі солғын,
Қабырғаң көрсең аяп қайысқандай.
Секілді қолға түскен бала киік,
Мергеннің әлсіреткен оғы тиіп.
Күйік пен қасіретін жасыра алмай,
Кеп тұрды хан алдына басын иіп.
Томсарып сұлу тұрды басын иіп,
Жеңіл ме жас басына келген күйік.
Қалмақтың алақандап қанын ішкен,
Қалайша қатын болсын жауын сүйіп?
Абылай тұткын қызға салды көзін,
Сөйледі, әмір билік айтқан сөзін.
"Жарқыным, өңкей батыр мына тұрған,
Қара да біріне ти, тандап өзің".
Батырлар тұрған боймен қалды қатып,
Қадалып тұткын қызға көзбен атып.
Тулайды жүректері дәйек қылмай,
Тандар деп сұлу, шіркін, кімді ұнатып!
Бәрінің жүректері аттай тулап,
Жүздері құбылады өңі қурап,
Қалың қол тым-тырыс боп тұрды қарап.
Күледі көл мен ғана орман шулап.
Қыз айтты: "құлдық, тақсыр, төреңізге,
Тағдырдың салған ісін көреміз де,
Адамды жете байқап сынамасақ,
Бір көріп тура баға береміз бе?
Я, тақсыр, менен тандау сұратсаңыз,
Бұл істі осылайша ұнатсаңыз,
Тандайын төреңізге құлдық айтып,
Өнерін батырлардың сынатсаңыз.
Тиейін садағы ұшқыр мергеніне,
Көзіммен асқындаған көргеніме.
Байланған мына шыңның кақ басына,
Жаулығымды атып жығып бергеніне..."
Абылай берді қыздың тілегіне,
Серт болды батырлардың білегіне.
Етектен шың басына көз жіберіп.
Зор күдік кірді әркімнің жүрегіне.
Қыз шешті орамалын беліндегі,
Бір адам серт қып берген еліндегі...
Сағымдай көз алдынан ағып өтті,
Жас өмір туып өскен жеріндегі.
Жібекпен шайы орамал кестелеген,
Айнала жазуы бар: "есте" деген.
"Егер де айтқан серттен таяр болсаң
Мейлің жырт, мейлің өрте, шеш те" деген.
Жұмбақты жазуларға қарап алып,
Тастады хан алдына орамалын.
Батырлар қозғалысып шапырласты,
Ентелеп хан мен қызды орап алып.
Абылай түрегелді даусын кернеп,
Сөйледі құлжадай боп қолын сермеп.
"Батырлар, бір қызық сын келді міне,
Мініндер аттарыңа жылдам ерлеп!
"Ыңғайлы бір он жігіт сайлансын тез!
Орамал шың басына байлансын тез!
Садақ пен құлаш сынап кезі келді.
Серіппе садақ оғы қайралсын тез!.."
Он жігіт белге байлап арқан жіпті,
Мысықша өрмелесіп шыңға шықты.
Байланған серт орамал найза ағашты
Ырғалтып шың басына әрең тікті.
Батырлар даярланып баптан ысты,
Белсеніп оңтайланып аттанысты.
Шіреніп үзеңгісін сықырлатып.
Айтулы жерге шығып саптанысты.
Қалың қол гуілдейді анталасқан,
Бәсеке бір қыз үшін тайталасқан.
Бір тасқа топ жанында қыз да шықты.
Тартыстың себепкері жан таласқан.
Кей батыр ойқастайды оғын сайлап,
Кей батыр безейді оғын өткір қайрап.
Шыңдағы орамалды оқпен ілу,
Әркімнің тілегені "я, құдайлап".
Орамал желбірейді қойған байлап...
Абылай: "атыңдар!" - деп шықты айғайлап.
Батырлар шіренісіп тізбектеліп,
Тартысты садақтарын "Абылайлап".
Дүмпілдеп садақ оғы ысқырады,
Ойқастап жолбарыстай пысқырады.
Ышқынып жолбарыстай күшін өлшеп,
Батырлар садаққа оғын қыстырады.
Әуені ыскқыртады атқан садақ.
Қыз да тұр тас басында көзін қадап;
Етектен шынға қарай кекті жарып,
Әндетіп тасқа тиген оқты санап.
Қарасып қалың әскер тұрды анталап,
Әркімнің шыңға ысқыртқан оғын санап.
Қызыққан жас сұлуға дәмеліден
Қалмады оқ атпаған бір нән талап.
Атқан оқ тасқа тиіп жарқылдайды,
Шында ойнап бала бүркіт шаңқылдайды.
Оқтарын орамалға жеткізе алмай.
Батырлар біраздан соң "қарқындайды".
Шіреніп садақтарын шыңға кезеп,
Сығалап орамалға оғын безеп,
Дағдарды оғын ешкім жеткізе алмай,
Ысқыртып садақтарын кезек-кезек.
Ешқайсы сыннан сөйтіп өтпеген соң,
Қыз қайтсін "өзің тандау ет" деген соң.
"Оқ жетпес" деген атақ алыпты шың,
Атқан оқ нақ басына жетпеген соң.

Түнде ұшқан кептер
Мүгедек кептер сорлы, әлсіз зағып,
Болған соң ақ сұңқарға мұңын шағып.
Талақ қып өтірікпен жан сақтауды,
Жөнелді лашынды іздеп қанат қағып.
Қарамай жолдың алыс, жырағына,
Жыныстың қиын соқпай бұрағына,
Жас кептер түн жамылып зырқырады
Лашынның қиырдағы тұрағына.
Түнде ұшып, өзін-өзін ұрламаса,
Көрінбей сұм көздерге зырламаса.
Кептерді күндіз жалғыз жүргізе ме,
Сұңқар да босатпас ед, жырламаса.
Тоғайды кезді заулап, қанат сермеп,
Лашынға ару төстен тоят бермек.
Сонан соң қайтып келіп ақсұңқарға,
Болашақ салған ісін тағы көрмек.
Айдын көл, судыр қамыс, орман жыныс,
Түнеріп маужырайды түн тым-тырыс.
Ала бқлт аспанда тек ай зырлайды,
Зырлайды кептер, түнмен алмай тыныс.
Кептер мен жапалақтар
Ұйқының мұнарына шомып батып,
Қара жер түн жамылып, қалған қатып...
Жалғыз-ақ қара түнде жем аулайды
Кейбірі мақұлықтардың, күндіз жатып.
Біреуі сондайлардың жапалақтар,
Жем андып, түнделетіп қапалақтар.
Бір жерде тұяғына жем ілінсе,
Қуанып қанаттарын шапалақтар.
Бір екі-үш боз жапалақ жол андыған,
Жем үшін тілеу тілеп қаранғыдан.
Кептерді бір тоғайда ұстап алды,
Баспа ғып бұтақты бір тораңғыдан.
Қуанып жапалақтар алақайлап,
Кептерді жұлмақ болды талапайлап.
Шұбырып сілекейі үшеуінің,
Кептерді аймалады "балақайлап".
Секіріп, жынша күліп сықылдасты,
Сандарын шапалақтап лақылдасты.
Таласып жас кептерге түн ішінде,
Кан толып көздеріне бақылдасты.
Әрқайсы өлтіп, санын шапақтайды,
Икемдеп жас кептерді жахаттайды.
Кептер құс өлердегі сөзін айтып,
Жалынып әрқайсына жапақтайды.
Сөйлейді кептер зарлап кемшілігін,
Мүгедек боз торғаймен теңшілігін.
Лашын мен ақ сұңкардың ерлік қылып,
Істеген қандай бұған кеңшілігін.
Кептер құс зар, мұңының бәрін айтты,
Жалынып сауға сұрап зарын айтты.
Сұңқар мен лашын ерге серт қылғанын,
Қалдырмай бастан-аяқ бәрін айтты.
Сұңқардан мұрсат алып түнделетіп,
Лашынға келе жатқан халін айтты.
"Сертімді орындайын тимендер" деп,
Үш "досқа" кептер жылап жалына айтты.
Шыдаймай аш бөріше алақтаған,
Тілдері сілекей боп салақтаған,
Мәз болып сақылдаған үш жапалақ,
Түстерін өзгертті енді жалақтаған.
Лашын мен ақ сұңқардың істеріне,
Түр кірді сүйсінгендей түстеріне.
Егілген кептердің көз жасын көріп,
Аяныш кірді елжіреп іштеріне.
Өзара жапалақтар қылды кеңес,
Сөйлесіп, тез келісті қылмады егес.
"Мұны егер жәбірлесек" деді үшеуі,
Ешбір жан бізде намыс, ар бар демес.
Зор қылмыс жәбірлесек кешілмейтін,
Өмірі қорлық таңба өшілмейтін.
Лағанат қамытыңдай болар еді,
Мойыннан өле-елгенше шешілмейтін.
Нәпсіге берілмелік сабыр қылмай,
Бұл ерді босаталық жәбір қылмай.
Лашынның мекеніне жеткізелік,
Қараңғы тоғай ішін дабыр қылмай.
Кептердің бұл жолында былай таман,
Қорқыныш талай жер бар бұдан жаман.
Серттерін орындасын жомарт ерлер,
Шығарып сап қайталық есен-аман..."
Солайша үш жапалақ ақылдасты,
Әлгідей әділдікті мақұлдасты.
Өзгертіп құлақтарын ғапу етдеп,
Кептерге жылы жүзбен жақындасты.
"Қауіпті түнде жүру қара орманда,
Жиналған сан жорықшы бар орманда,
Тіл алсаң осы арадан соныра жүр,
Түн ауып жол тосқандар таралғанда.
Егерде енді жалғыз қоркам десең,
Боламыз біз жолбасшы саған көсем.
Орманда түн ішінде жол білмесең,
Мерт болмай өту қиын, аман-есен.
Жиналған ойдан-қырдан қалың жауға,
Сені біз тырысайық алдырмауға.
Белгілі бір жерлермен алып жүріп
Жол тосқан жау көзіне шалдырмауға.
Орманнан аман-есен өткізелік,
Жөніңнен адаспастай дөп түзелік.
Немесе ерінбелік, сертіңе жет,
Лашынның мекеніне жеткізелік..."
Жүруге үш жапалақ жоба құрды,
Істеуге сүйтіп ерлік бетті бұрды.
Дағдылы қараңғы түн қырандары,
Кептерді түнделетіп алып жүрді.
Қанды көз түн ерлері - үш жапалақ,
Дағды алған түн қатуды қанды балақ.
Тырс еткен сыбырлары білінбейді,
Өте сақ: қаранады жан-жаққа алақ.
Аландап әр дыбысқа тоқтап, тыңдап,
Мылқауша ишаратпен шапшаң ымдап.
Орманның қара дүлей арасымен,
Кептерді алып жүрді ептеп, жымдап.
Біреуі ылғи жымдап кептерді алып,
Екеуі кежеуілдеп, жолды шалып.
Кептермен аман-есен қош айтысты,
Лашынның мекеніне әкеп салып.
"Күте алмай ренжітсек біз, ғапу ет" деп,
Кептермен қош айтысты, "сертке жет" деп
Көрсетіп лашын құстың ұя ағашын,
Жөнелді үш жапалақ қайта беттеп.
Кептер мен лашын
Сөйткенше талауранып таң көрінді.
Рауандап атқан аппақ сам көрінді.
Серпіліп түннің көлеңкесі,
Бозарып ала тәбе маң көрінді.
Лашынның кептер келді мекеніне,
Қуанды лашын орнында екеніне.
Кептердің қорықпай бұлай келуінің,
Лашын ер түсінбеді, не екеніне.
Лашынмен аман-есен кездескен соң,
Жолығып оңашада көздескен соң,
Лашынның сонда ғана түсті есіне,
Кептер құс бастан-аяқ сөзді ескен соң.
Сөз көбін шертті кептер бастан-аяқ,
Жатырқап, лашын құстан жасқанбай-ақ.
Сұңқар мен үш жапалақ уақиғасын,
Баян ғып, бір мүлтігін тастамай-ақ.
Сөйледі кептер барлықсыр зарлығын,
Сұңқардың жомарттығын, мырзалығын.
Кез болып, қара орманда достық қылған,
Үш ерге жан-тәнімен ырзалығын.
Лашынға уәде-серт бергендігін,
Түн қатып сол серт үшін келгендігін.
"Сертімді бұзғанымша - деді, кептер, -
Одан да артық менің өлгендігім..."
"Сол сертті енді, міне, орындаңыз,
Жаныма батса-дағы қорынбаңыз.
Сол үшін іздеп сізді келдім, - деді,
Әйтеуір, сертіңізді толымданыз..."
Кептердің келгеніне азаптанып,
Сұңқардан, жапалақтан азаттанып,
Бәрінің жомарттығын салыстырып,
Отырды лашын қайран, ғажаптанып.
Бәрінің ерлігіне сүйсінеді,
Лашын да риза болып исінеді.
"Бәрі де менен артық жомарт-ау", - деп,
Өзіне күмәнденіп, түйсінеді.
Кептерге айтты: "Саған тие алмаймын,
Сені енді жем қылуға қия алмаймын.
Басқалар жомарт болған бір тоятқа,
Қалайша қызығуға ұялмаймын?..
Сен келдің, уәдеңе со да татыр,
Тиюге саған қалай бармақ батыл?..
Мен риза, қайт" деп енді берді рұқсат,
Тимеді кептерге енді лашын батыр...
Кептер мен бүркіт
Кептер құс риза болды көңілі тасып,
Лашынмен қош айтысты төсін басып.
Лашын ер парызынан құтқарған соң,
Жөнелді зулап ұшып белден асып.
Ұшады кептер талмай сермеп күшін,
Тезірек ақ сұңқарды көрмек үшін.
Жомарттың билігіне енді мүлде,
Апарып өзін-әзі бермек үшін...
Таң атқан үрпек бас шақ, алаң-елең: -
Көрінді орман, көлдер, ой, қыр, белең.
Оянып ұйқысынан бозша торғай,
Үрпиіп қаранады етіп елең.
Бір бүркіт таудан ұшқан тоят аулап,
Орманға кеп тиетін дайым жаулап.
Орманды мүлгіп тұрған у-шу қылды,
Тиіп қап бір бүйірден оқша заулап.
Бұл бүркіт қу жем үшін ойды кезген,
Көркем шың, кербез биік таудан безген.
Тоғайдың бейбіт жатқан жәндіктерін,
Әдеті талғамастан бәрін езген.
Тамақсау әңгі бүркіт ұшқан қаңғып,
Жәндіктің бейғам жатқан кезін андып.
Жас шақа балапандар кездессе де,
Ұстайтын, оларды да "үлкен аң" ғып.
Бықбырт қып сан уақ құс балаларын,
Зарлатқан орман ішін у-шу даңғып.
Қыратын, көбінесе, әлсіз анды,
Тыныш жатқан қара орманды сонша лаң ғып.
Қимайтын тау бүркітін мұндай іске,
Сыртқы елді кете тұғын тіпті таң ғып.
Орманды бүркіт сөйтіп бүлдіретін,
Қан қылып жүрген жерін былғап саңғып.
Түрлі құс орманда ұйқтап жатқан жиын,
Шошынып ояна сап қорғады үйін.
У-шу боп жандарынан түңілісті.
Бүркіттің аш қарында көріп күйін.
Ілезде азан-қазан бықпырт қылып,
Орманның даңғой бүркіт берді "сыйын".
Ордалы ұяларын талқан қылып,
Сан құстың жүрегінде салды түйін.
Бүркітке ерген тағы топты құзғын,
Жем үшін жаннан безген қалың ызғын.
Көніккен қан ішкіштер кімді ондырсын...
Қан тырнақ көрмеген соң ешбір тізгін.
Іледі бүркіт сөйтіп талай құсты,
Әлеумет, есіттіңбе, мұндай істі.
Бұға алмай сол орманда әлгі кептер,
Бүркіттің шеңгеліне тағы түсті...
Жібімей кептер құстың жылауына,
Зарланып көздің жасын бұлауына.
Тау бүркіті жөнелді алып мекеніне,
Кептердің назар салмай сұрауына.
Әлеумет, бұл көпті енді доғаралық,
Бұл істің Сарыарқада болғаны анық.
Білмеймін, ендігісін, не қылғанын,
Кептерді кетті бүркіт жоғары алып.
Мойнында тау бүркіттің мың-сан жаза,
Тартылмақ мың жазаға бір-ақ саза.
Алдырған балаларын күйіктіден,
Таппай ма, ісі асқынған бір күн қаза.
Қиюлап айта алмадым сөздің көбін,
Сырлы ғып сөз айтуға жоқ еді ебім.
Төрелік сұрайын деп: қай құс әділ,
Әдейі баяндадым кептер кебін.
Жыр қылмақ біреу бастан өткергенін,
Жыр қылмақ біреу азды-көпті көргенін.
Қай құстың ерлігі артық шешіңіздер,
Әдейі баяндадым кептер кебін.
Бұл жырым түсінбегенге жұмбақ-сынды,
Жыр қылдым түсінгенге болған шынды.
"Бұл жұмбақ" дегендерге шексіз, тақсыр,
Сөзімді жұмбақ болса қылмай, мінді...
Бұл сөзді төрелікке жыр ғып тартып,
Сын тілеп, бәріңізге тұрмын артып.
Тау бүркіт, сұңқар, лашын, үш жапалақ.
Айтыңыз, қайсысының ерлігі артық..."
Қыз бен әскер
Қыз тұрды айтып болып кептер жырын,
Күрсінді аршығандай көңіл кірін.
Түнерген тұңғиыққа құзда тұрып,
Ағытты күйікті қыз біраз сырын.
Домалап көзден тамған жасын сүртті.
Ашқандай мөлдір жаспен көздің нұрын.
Қалың қол қалша қарап, қалды қатып,
Жоғалтып әңгі адырлық, сес пен қырын.
Жауынгер батырсынған қалың қолға,
Болмады жырдың арты онша қырын.
Тым-тырыс қалшиған қол бір аздан соң,
Қозғалып сөз қатысты бірін-бірін.
Тұтқын қыз - әскер ессіз болған құмар,
Сымбаты - көк өрімдей шыбық шынар.
Беліне дөрекі қол тисе нойыс, -
Дер едің гүл сабақтай оңай сынар.
Түксиіп Абылай да тұрды тұйық,
Манадан сесі кеміп түскен иық.
Түнеріп, төмен қарап үндемейді,
Басқандай тұншықтырып түн тұңғиық.
Қол тағы жамырасты гүжілдесіп,
Ілезде гулеген үн тағы да өсіп.
Әркім де "бұл жыр-жұмбақ" десе-дағы,
Шықпады қыз жұмбағын ешкім шешіп.

КӨКШЕТАУ КҮЙІ

Абылай біраз тұрып көпті байқап,
Гүжілдеп қозғалды енді басын шайқап.
Сұлуға таста тұрған қарап қойып:
"Шешуші, қайда..." деді, қолын жайқап.
Абылай: "Шешуші кім?.." деді айқайлап,
Қалың қол тына қалды тілін байлап.
Төңірек тым-тырыс боп қалды қатып,
Дағдарып, ой түбіне терең бойлап.
Жер мен көк бір-біріне жарасқандай,
Олар да бәсекемен таласқандай.
Айнала қоршаған тау, қалың орман -
Жер мен көк қызға төніп қарасқандай.
Нулы орман, биік шындар анталаса,
Қоршаған бейне мылқау, таң-тамаша.
Тым-тырыс түнерісіп үндемейді -
Өткерген алдарынан сан тамаша...
"Оқ жетпес", - көкке өрлеген мүсін сұңғақ,
Айтылды етегінде әлгі жұмбақ.
Созылған көкке қарай сұлу шыңның,
Үні жоқ тұрса-дағы сөзді тыңдап.
Тек қана орман ептеп сыбырлайды,
Жасырып, тапқызбастай сыр ұрлайды.
Ұры жел көзге ілінбей зыр жүгіріп,
Көл беті, гүл, жапырақ жыбырлайды.
Көлдегі жұбай аққу сыңқылдайды,
Еркелеп қос бөбегі қыңқылдайды.
Көлдегі мыңт үрлі құс күйге балқып,
Мас болып жаз иісіне мыңқылдайды.
Аспанда тау бүркіттер қалықтайды,
Саңқылдап биікте ойнап, шарықтайды.
Жарқылдап, шыңнан жерге, жерден көкке
Құйқылжып, топшылары талықпайды...